کد مطلب:36607 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:133

شرط انسان شدن و درست شدن، شكستن است. انسان نخست باید بشكند و به حقارت و عجز خود و حاجت عظیمی كه به خداوند دارد، پی ببرد تا سپس آن شكستگی هایش به نیكوترین وجهی ترمیم شوند. انسانها باید در طول زندگانی خود دست كم یك بار دلیری ورزند و سبوی وجود خود را به سنگ تنبهی بشكنند. هیچ حادثه ای پرخطرتر و مرگبارتر از آن نیست كه سبوی وجود انسان مالامال از خودبینی باشد. باید به این سبو سنگی زد تا آب ناپاك و گل آلوده خودبینی از آن بیرون ریزد. در آن هنگام انسان آشكارا خواهد دید كه وجودش از آب زلال خداشناسی و خودشناسی راستین سرشار خواهد شد.

ای ز غیرت بر سبو سنگی زده
وان شكستت خود درستی آمده

خم شكسته آب از او ناریخته
صد درستی زین شكست انگیخته

(مثنوی، دفتر اول، ابیات 2871 -2)

كسانی كه دلیری و جسارت سنگ زدن بر سبو را بیابند، باید بدانند كه تندرستی جاودانه را در انتظار دارند. و از این جهت باید سپاسگزار خداوند باشیم.

والسلام علیكم و رحمه الله و بركاته

[صفحه 135]

صفحه 135.